Kwetsbaarheid. Als ik om me heen kijk, zie ik je overal. Ik zie je in de bloeiende bloemen, die de harde windvlagen trotseren. Ik zie je in de balken van mijn huis, die al het gewicht moeten dragen. Ik zie je in mezelf. Als ik lach, als ik huil, als ik boos ben. Je bevindt je in de allerkleinste dingen van het alledaagse leven. Er gaat geen moment voorbij dat je niet zichtbaar bent voor mij, dat ik niet aan je denk.
Fysiek en psychisch, individueel en collectief. Jij bekleedt alle functies in het leven. Je speelt alle denkbare rollen. Maar voor mij persoonlijk ben je een aansporing om mijn doelen te bereiken en de lat hoger te leggen. Door jou ruk ik mezelf uit mijn comfortzone. Ik ga verder dan ik normaal zou doen. Door jou begeef ik me in het onbekende.
Wanneer dit goed uitpakt, geeft het me een euforisch gevoel. Maar als het mis gaat, dan volgt spijt. Vaak laat je me verward en onthutst achter. Ik verafschuw je, maar eigenlijk alleen omdat ik weet dat ik niet zonder je kan. Ik heb je nodig om mijn dingen te bereiken.
Ieder moment van de dag word ik met je geconfronteerd. Het is geen bijzonderheid meer. Toch verras je me iedere keer weer. Beter gezegd, ik verras mezelf, keer op keer. Hoe ik op je reageer, hoe ik leer met je om te gaan. Een eeuwig proces van vallen, opstaan en weer doorgaan.
Het probleem is dat jij me beter kent dan wie dan ook. Aan de ene kant belichaam je mijn onzekerheden, aan de andere kant sta je voor mijn dromen en aspiraties. Het is bijna verslavend wat je doet met mij.
Onlangs stelde je mij weer eens flink teleur. Voor jezelf kun je nog zulke hoge verwachtingen scheppen, de neerwaartse spiraal is des te meedogenlozer. Ik moest spreken voor een groep, was goed voorbereid en wist wat ik wilde zeggen. Alles ging goed, maar toen voelde ik je aankomen. Zwetende palmen, weinig lucht, stijgende hartslag. Daar was je. Je nam het over en hield mij in jouw greep. Je intimideerde me en ik raakte verstrikt in mijn woorden. Nooit heb ik me zo bezeten gevoeld. Je had me totaal in je macht en ik kromp. Ik was jou.
Op zo’n moment heb ik de keuze om jou de bovenhand te laten nemen, óf mezelf te herpakken. Vallen, opstaan en weer doorgaan. Want iedere keer als ik het gevoel heb dat jij het overneemt moet ik mezelf eraan herinneren; jij hoort bij mij. Je drijft me tot het uiterste en daar voorbij. Ik kan tegen je vechten. Ik kan je uit de weg gaan. Ik kan alles doen om je nooit meer tegen te komen. Maar daar help ik mezelf niet mee. Ik heb je nodig.
Ik kan je gebruiken. Ik kan mijn voordeel doen met jou. Iedereen zou dat moeten doen. Iedereen moet met jou om leren gaan, want iedereen bezit jou. Niemand kan jou ontlopen. Je bent te waardevol om zomaar weggestopt te worden.
Ik mag van geluk spreken dat ik jou heb. Wij allemaal moeten van geluk spreken dat we jou hebben. Het moet voorbij zijn dat jij negatief wordt afgespiegeld. Tegenwoordig wordt er bijna een kunst van gemaakt om jou te onderdrukken. Zodat niemand jou meer kan zien. Maar de angst voor jou mag niet de overhand nemen. Dankzij jou ontdek ik juist nieuwe dingen, kom ik op nieuwe plekken en ontmoet ik nieuwe mensen. Dankzij jou ben ik de persoon die ik nu ben.
Je doet zo veel goeds voor mij, zo veel dat ik je nooit meer kwijt zou willen. Het leven zou maar saai zijn zonder jou. Geen uitdaging meer. Als je niet kunt verliezen, kun je eigenlijk ook niet winnen. Een ode aan jou betekent ook een ode aan risico. Een ode aan ontdekken. Een ode aan zeker zijn van jezelf. Je durven open te stellen om je gevoelens onder woorden te brengen, om je ambities na te jagen.
Kwetsbaarheid, ik praat nu rechtstreeks tegen jou. Verlaat mij nooit, laat mij nooit in de steek, blijf voor altijd bij mij. Ik kan én wil niet zonder jou. Ik kies voor jou.
Hoi, ik stel me even aan je voor. Ik heet Yling Ylang en oh – wat een speciale naam hoor! Nee, ik hoor het zeker niet veel vaker, maar of ik je toch maar even wil vertellen waar het dan vandaan komt. Nou, grappig feitje, ik heb dus twee ouders – oh jij ook? – en die hebben dit verzonnen. Volgens mij heeft het iets te maken met kosmisch evenwicht en een bloem en oh – waar ben ik aan begonnen? Dit is dan het punt, het punt waarop we wachten, het punt waarop je zegt dat we ‘Eline’ op de dansvloer kunnen verwachten. Tussen alle applaus en het gejoel in, word ik schouder aan schouder weggedrukt, pardoes een hoekje in. Het is vanaf deze plek, mijn nieuwe ivoren toren, dat ik toekijk hoe een fantastisch feest wordt geboren. Maar dit is niet mijn plek, niet mijn vertrouwde grond, want ik ben het meisje dat alleen met drank los komt. In mijn hoofd zit een filter en die houdt gedachten tegen, waaronder de woorden die je een stevige aframmeling zouden geven. Als die er niet was, dan fladderde ik rond, dan was ik een sociale vlinder met mijn voeten hoog boven de grond. Dan kon ik hardop zingen, losgaan op de beat, ik zou mijn lichaam laten deinen op de maat van de muziek. Maar die filter zit er dus, en die dingen doe ik niet, want ik ben altijd in controle, nee – ik vergeet-mij-niet. Ze zeggen wees bewust en leef in het nu, maar ik wil juist minder denken, want dat gebeurt al continue. Mijn gedachten compenseren voor mijn lengte en zachte stem, maar functioneren tegelijkertijd als ouderwetse rem. Dan is er een gedachte, bijna klaar om op te stijgen, maar mijn lippen gaan op slot en houden het arme spinsel tegen. Oh, had ik maar meer lef, dat ding dat jullie delen, of is dat misschien alleen maar schone schijn en spelen? Als ik net wat meer moed had, dan slingerde ik ’s avonds luid zingend door de stad. Ik zou vreemden bevrienden en mijn vrienden bevreemden door met hen de allermooiste complimenten te delen. En al die dingen die ik nu in mijn hoofd heb, zouden bevrijd zijn van het altijd alleen maar bij mij zijn. Ik zou alles delen met mijn geliefden, elk gevoel dat me dwars zit, elk keer dat ik ontriefd werd. Want dat zit nu in mij, hier vanbinnen, jazeker, en elke keer lijkt het alsof het alleen maar erger wordt – god, ik ben zo onzeker. Ik probeer het te verbergen, maar heel goed lukt dat niet, en soms doet dit gevoel me pijn en dat noem je dan verdriet. Het is ook lastig uit te leggen, want hoe vertel ik jou, dat ik niet om mij geef, maar wel van je hou? Mijn vrienden, mijn familie, de lief die niet mijn lief is, het spijt me als dit voor jullie niet altijd even duidelijk is. Zoveel van wat ik voel en denk, blijft opgesloten binnen, en ik weet dat er dan ook op het gebied van communicatie nog veel valt te winnen. Weet dat ik gelukkig ben met jullie, maar lang niet altijd met mezelf. Dit gaat misschien een tijdje duren, want zulke dingen gaan nu eenmaal niet zo gauw, maar ik ben er langzaam mee bezig: voor mij en ook voor jou. Want ik wil sterk zijn, en dapper en moedig: allemaal, want dat zijn de kwaliteiten die ik toe ken aan de hoofdpersoon in dit verhaal. Vanavond ben ik die persoon, en morgenochtend ook, en daarom vertel ik na het volgende feest hoe dit verhaal afloopt. Er komt een dag dat ik zal zingen, er komt een dag dat ik zal dansen, met of zonder glas in mijn hand, want mijn leven valt niet te herkansen.
Partners
Cultiveer
