Lenne Michiels

De Veerstichting sprak met Lenne Michiels, Content & Engagement Manager bij Transformation Forums. Transformation Forums brengt top decision makers uit zowel de publieke als private sector samen rondom grote transformatie-thema’s. In een vertrouwelijke omgeving, gefaciliteerd door Transformation Forums, gaan bestuurders het gesprek aan over duurzaamheid, digitalisering, geopolitiek en sociaal-culturele vraagstukken. Hoe is Lenne Michiels, opgegroeid in een gemoedelijk Brabants dorpje, terechtgekomen tussen de hoge piefen van deze wereld?

Voor haar werk neemt Lenne geregeld interviews af, dus we vroegen haar wat het geheim is van een goed interview. ‘Stel open vragen, dat is denk ik het belangrijkste.’

In wat voor gezin ben je opgegroeid?

,,In een warm en gezellig gezin uit Brabant. Bij ons thuis was er altijd veel ruimte om te praten over emoties en gevoelens. Ik heb me altijd vrij gevoeld om te kiezen wat ik met mijn leven zou gaan doen. Ik heb twee oudere zussen en we zijn alle drie iets geheel anders gaan doen.

Vertrouwen was een belangrijke waarde thuis. We maakten gebruik van de Wet van Adje. Adje was de baas bij de scouting en gaf iedereen een stuk vertrouwen. Als je het vertrouwen schond, dan moest je in het vervolg toestemming vragen voor dingen waarvoor je eerst geen toestemming nodig had. Maar vertrouwen kon ook groeien en als je het dan eens verpestte, dan was je ook niet meteen alles kwijt. De Wet van Adje was de basis onder veel thuis.”

En dan verlaat je de Brabantse gezelligheid voor het traditionele Leiden. Hoe is dat zo gelopen?

,,Ik heb naar veel studies gekeken en antropologie vond ik aan andere universiteiten wat vaag, maar in Leiden was het opeens wel heel duidelijk. En bovendien kon je in Leiden de master Visuele Etnografie doen. Dan vertaal je je onderzoek naar een documentaire en omdat journalistiek mij aansprak, was de keuze snel gemaakt.

In Leiden vond ik meteen een gezellig studentenhuis, dus die overgang ging mij gemakkelijk af. Wat ik wel lastig vond, was de spagaat tussen mijn Brabantse en Leidse vrienden. Als ik vaak een weekend naar huis ging, dan keken mijn huisgenoten in Leiden daar gek van op, maar als ik een maand in Leiden bleef, begrepen mijn Brabantse vrienden daar soms weer weinig van. Dat is moeilijk voor iemand die graag iedereen tevreden houdt.”

Later in je studententijd word je thematicus van de Veerstichting. Wat sprak je daarin aan?

,,Een oud-huisgenoot wees mij erop dat de Veerstichting een thematicus zocht, dus toen ben ik me erin gaan verdiepen. Ik kwam erachter dat je maatschappelijke impact kon maken, dat het inhoudelijk was en het een kick-start gaf aan je carrière.

Bovendien vond ik het een mooie aanvulling op mijn studie. Bij antropologie onderzoek je vaak groepen zonder macht en geld. Maar ik was ook juist geïnteresseerd in mensen mét macht en geld. Die groep kende ik niet en die vond ik bij de Veerstichting.”

Voelde je je dan wel thuis bij die groep? Zo’n bestuursjaar is toch een flinke toewijding.

,,In het bestuur heb ik me over het algemeen goed gevoeld. Ik had soms wel moeite met het old boys network waar ik een inkijkje in kreeg. Dat is toch echt nog heel sterk in de bovenlaag van Nederland en daar was ik me niet zo van bewust. Maar de wens om die wereld te ontdekken was zeker geslaagd.”

Ook het thema Wie is hier verantwoordelijk? dat jij als thematicus had gevormd past goed bij die aanvankelijke interesse. Hoe is dat thema tot stand gekomen?

,,Ik wilde graag een thema dat door het hele bestuur werd gedragen. Daarom had ik een brainstorm georganiseerd waarbij iedereen krantenkoppen moest meenemen die hem of haar aandacht hadden gegrepen. Tijdens die brainstorm kwam enkele keren de leus ‘wie is hier verantwoordelijk?’ naar voren. Daar sloeg ik toen op aan. Het is in Nederland bijvoorbeeld mogelijk om op een anonieme wijze veel geld te verdienen. Dergelijke macht brengt verantwoordelijkheid met zich mee, maar de financiële elite lijkt daar geregeld voor weg te lopen en dat is problematisch, was mijn idee.”

Was het een grote overgang toen je het studentenleven inruilde voor het werkende bestaan?

,,Wat betreft het aantal uur dat ik werkte niet, daar was ik al aan gewend geraakt bij de Veerstichting en tijdens mijn master. Het is wel eenzelfde soort omschakeling als in de brugklas. In groep 8 voel je je helemaal het ventje, maar in de brugklas word je plots weer door de gang geduwd. Het was niet zo dat ik als een brugpieper werd behandeld, maar ik moest me wel weer even bewijzen.

Daarnaast merk je dat de omgeving waarin je werkt een stuk serieuzer is. Het speeltuinniveau waarop alles mogelijk is, dat ik uit mijn tijd bij de Veerstichting kende, was verdwenen. Je begeeft je plotseling in een omgeving met zwaarwegende belangen, uiteenlopende persoonlijkheden, doelen die gehaald moeten worden. Het draait opeens om geld, je kunt niet zomaar wat uitproberen, alles moet serieus worden uitgedacht, collega’s moeten hun gezin onderhouden van hun salaris. Dat is toch anders.”

Ook bij Transformation Forums ben je omringd met topbestuurders. Hoe kijk je nu aan tegen de ceo’s van deze wereld?

,,Ik maak hen mee in de vertrouwelijke omgeving van onze evenementen waarin ze zich open en kwetsbaar durven opstellen. Ik hoor daar niemand meer zeggen dat de hoogste winst voor de aandeelhouders de heilige graal is. Ik denk dat de meeste ceo’s goed willen doen voor de maatschappij en hun werknemers. Zonder die motivatie ga je die zware uitdaging namelijk niet aan. Ceo van een groot bedrijf is niet zo’n fijne baan op dit moment, naar mijn beleving.”

Hoe zit het met jouw eigen maatschappelijke impact? Heb je het idee dat die groot genoeg is op de plek waar je nu zit?

,,Ik ben Content & Engagement Manager, dat betekent dat ik de publicaties coördineer en verantwoordelijk ben voor de inhoudelijke organisatie van onze evenementen. Op de fora die ik organiseer, komen mensen samen die op invloedrijke posities zitten in de maatschappij. Door hen te inspireren en met elkaar te verbinden, maken wij impact. De ene keer groeit er uit een forum een geheel nieuw initiatief, de andere keer gaan de aanwezigen met een hoofd vol met nieuwe ideeën terug naar hun kantoor.

Tot slot, wat gaat de toekomst brengen?

,,Ik zit nu geheel op mijn plek. Ik maak impact en heb het naar mijn zin. Maar ergens twintig jaar werken is misschien te veel. De documentairewereld trekt mij nog steeds erg aan. Moeilijke onderwerpen zo vertalen dat het mensen op een toegankelijke wijze bereikt, geeft mij energie. Het is voor mij van belang dat ik op een plek zit waarbij ik het gevoel heb dat ik impact maak. Ik hoop dat ik dat kan vergroten.”

Andere interviews